İçimdeki çocuk...

Sana ulaşamayınca neden kalbim hep ürperti doluyor, neden aldığım nefes boğazımı yakıyor. Korktuğum bir daha ulaşamamak mı yoksa korktuğum aslında bir başıma oluşumun farkındalığının tekrar tekrar suratıma çarpması mı bu anlarda. Bu kalabalık şehirde seslensem sesime koşacak kaç kişi var ki aslında ardımda, bedenimi titreten, bu endişe denizlerine dalmama sebep olan.. sen de olmasan geriye kalanın yalnızlık olduğu gerçeği mi bilemiyorum. Neden kendinden korkar insan, neden kendinden böylesine kaçar insan. Ne yaşadım bilmeden de gizliden gizliye saklanıyorum kendimden derinlere. Oysa bir zamanlar etrafımda kendimden başka kimseyi istemezken. O zaman kırdığım kalplerin acı intikamı mı acaba beni bu zamanlara kadar sürükleyen korkaklığa iten. Sebebini bilmiyorum, bilmekte istemiyorum, tüm söyleyebileceğim olanları olduğu gibi kabul ediyorum ve artık açılsın istiyorum gönlümün kanatları kendi sonsuzluğuna, barışsın, barışsın ve süslü hayallerine, çocuk heyecanlarına kavuşsun bu gönül. Kıpırtdatsın dokunduğu ruhları güzelliğin heyecanıyla ve tekrar insanlara dönsün, kalabalık olsun, büyük olsun, çağlasın gürül gürül dünyaya inat. Saklanma içimdeki güzel çocuk, bak yanındayım, düşsekte yine biz varız, biz hep var olacağız...

https://www.youtube.com/watch?v=JsGEvIJnckU